ATIF BEDİR

KİMDİR: Ozan - Deneme Yazarı.

DOĞUMU : 1 Mayıs 1965 tarihinde  Maraş'ın Variyanlı Köyünde  doğdu. 

ASIL ADI:  Abdurrahman Başpınar.

ÖĞRENİMİ : 1981 Yılı  Maraş Lisesi,

ÜNİVERSİTE: 1985 Yılı, Ankara Üniversitesi DTCF mezunu.

ÇALIŞTIĞI ALAN: 1987'den bu yana bir televizyon kuruluşunda kameraman ve yönetmen olarak çalıştı, televizyon için kitap ve kültür dosyaları hazırladı.

EDEBİ HAYATI: Yayımlanan ilk edebi ürünü, Esra Yazıları dergisinde (K. Maraş, 1978) çıkan Umut adlı bir öyküydü. Daha sonra şiirleri ve düz yazıları Edebiyat, İkindiyazıları, Kayıtlar, Hece dergilerinde yer aldı.

ESERİLERİ

1. Ateş Salâları, 1998,

2. Rüzgarın Dili Lal.

----------------------------------------

şiirleri

BİR ÂVARENİN 
DÜŞLERİ / ayın doğduğu yere gidelim

ceviz ağaçlarının yemyeşil yaprakları gökyüzünü kaplamış

karanlık içimizi ürpertiyor

fısıltıyla konuşuyoruz

birbirimizi görmeden

birbirimizi görmeden anlıyoruz birbirimizi

biliyoruz o an ne geçiyor göz bebeklerimizden

uzaktan bir su sesi geliyor

su sesi mi, aşk sesi mi, yaprak hışırtısı mı

kuru otlar üzerinde kayarak uzaklaşan bir karayılan mı belli değil

tanrım n’olur su sesi olsun diyoruz

belki de seslerin en güzelidir su sesi

güzellerin en güzelidir karayılan

biliyoruz birazdan ay doğacak

ay doğacak, yeryüzü susacak

ay doğacak, kuşlar susacak

ay doğacak, böcekler susacak

ay doğacak, insanlar uykularında bir yanından diğer yanına dönecekler

ay doğacak, incecik bir ürperti gelip geçecek kızların yarılanmış uykularından

dağların arkasından kızıl bir şiir çıkacak

ağaçların arkasından aşkla boyanmış bir ışık yeryüzünü aşka boyayacak

yapraklar arasından sızan davetkâr ay ışığı çağıracak bizi

ama biz bekleyemeyiz

aşk bekleyemez

o zaman

haydi kalkın gidiyoruz

ayın doğduğu yere gidiyoruz

atlarınızı eyerleyin

çarıklarınızı yenileyin

azıklarınızı alın gidiyoruz

arkamıza dönüp bakmadan çıkacağız yollara

kimse gelmese de çıkacağız

çünkü bir yerlere gitmek güzeldir

‘her gün bir yerden göç etmek ne iyi

her gün bir yere konmak ne güzel

bulanmadan, donmadan akmak ne âlâ’

ATIF BEDİR

-----

BİR ŞEHRİN ŞİİRİ

  

Yeryüzünün atardamarları

Mekke ve Medine’dir

Gurbeti İstanbul, kalbiyse Kudüs

Daha çok şehirler gördüm

Dolaştım sokaklarında Roma’nın

Çok istedim de göremedim seni Endülüs

Issız ırmaklar aktı içime

Saray Bosna’da, Baku’de, Mostar’da

Moskova’da öyle üşüdü, öyle üşüdü ki

Kahire'de ısıttım ellerimi

Ama en çok doğduğum şehri sevdim

Şimdi söyle ey Maraş

Söylenmedik ne varsa

Kimdir yatan o ıssız tepede

Malik Ejder mi

Dök içini, tozu dumana katan atlı kim

Halid bin Velid mi

Sütçü İmam mı yoksa

Uzunoluk caddesinde kükreyen aslan

Sene bindokuzyüzyirmi

Başlar şehrin karabasanı

Dalgalanır batı bayrağı şehrin üstünde

Rıdvan Hoca okur bildiriyi

Bu paçavranın orda işi nedir

Ulu Cami avlusundan uçan güvercinler

Konarlar kalenin burçlarına

Çekerler göndere yeniden hilâli

İşte şimdi Cuma, adam gibi Cumadır

Sezai Karakoç’a göre bay yabancıdır Fransız

Maraşlılara göreyse

Kabına sığmayan bir öfkedir

“sizin bu şehirde kalmanıza/

imkân ve ihtimal yoktur Bay Fransız”

Matmazel ne anlama gelmişse Cezayir’de

Maraş’ta da anlamı odur

Ara sıra depreşir mi kanındaki ince sızı

Evlatlarını yiyen bir aslan hüznü

Okunur sanki yüzünde

Garbi Yeli vururken saçlarına

‘Ulu hocam Maşallah’

Hâlâ durur sanki

Ulu Cami avlusunda sarığının gölgesi

Ve Arif Ay’ın dosyasındaki sayfa

Kadınların sesinde titreyen hüzün

Söndürür şubat ortasında yanan ateşi

O öncüler ki ak atlarıyla geçmişler nehri

Sonra sunmuşlar bize

Bir salkım kabarcık üzümü gibi

Saf ve tertemiz bu şehri

Şimdi ne oldu söyle

Yenildik mi, bu susuzluk niye

Yüreğimin harını ancak alır

Bakır bir tas dolusu meyan şerbeti

Maraşlı ustaların sabrıyla dövülen

İpek kadar yumuşak deridendir

Gülşeftali yemeni

Ne etmeli, nerelere gitmeli

Damlardan tarhana kokusu gelir

Şimdi kekikli bir çorbasını içmeli

Üzerine de pul biber ekmeli

Yalnızardıç’tan gelir baharı yazı

Toroslardan aşar, gider boranı, sisi

Bir külah dondurma gibi

Erir mi Ahırdağı’n karı buzu

Binbirçiçek arasından seçilir

Karakeçilerin salep kokulu sütü

Bir de poyraz esti mi

Çekilmez olur nazı

Suyu şiir gibi akar

Rüzgârı hikaye

Havası uzun bir mesnevidir

Doğmasa da Maraş’ta Üstad Necip Fazıl

Öz oğludur Maraş’ın

Zarifoğlu Cahit ise has oğlu

Şehrin sokaklarından geçen biri var

Yürüdü mü titrer sanki yer

Bu şehri en çok o bilir

O anlar en çok

Kapalıçarşının bakırcı ustaları kadar

Hünerlidir o da

Kelimeleri işler durur kalemiyle

Yol üstünde ışıyan

‘sükût suretinde’ bir kandil

Şehrin sokaklarından geçen biri var:

Adı Nuri Pakdil

Duvarların arkasındaydı adam

Ev aynı ev ama

Sokaklar bizim değil artık, derdi.

Oysa, “sokaklarda korkacak ne vardı ki!”

O muydu sokaklardan çekilip

Kendine ipekten bir koza ören

Avlusundan geçerken kokar hâlâ

Gül Yetiştiren Adam’ın gülleri

Gerçek mi, hayâl mi

Ancak bilir Rasim Özdenören

Bir Ali vardır bilir misiniz

Maraşlı, hem de Gafarlılı

Yüzünde binlerce yıllık çizgiler

Tüm dünya sığar belki kalbine

Maraş onu bıraksa da o Maraş’ı bırakmaz

Sıkı sıkıya tutunmuştur köklerine

Bir Ali vardır bilir misiniz

Maraşlı, hem de Gafarlılı

Süreyya yıldızıyla kardeş şehir

Ve meleklerin elinde altın anahtarı

Burçlarında bekler şehrin

Görünmez binlerce asker

Ay hep hilâl olarak doğar

Ve aydınlatır gecesini dolunay

Bir gün ben de yollara düştüm

Sürdüm Karacoğlanın ayak izlerini

Arkamda bıraktım

Kemerli Aksu köprüsünü

Altından türküler akıyordu köpürerek

Hâlâ sıcağı ensemde Maraşın

Sonrası serinlik biliyorum

Başkonuşun çam kokulu rüzgârı

Karşılar birazdan beni

Ama önce şu ıssız köye uğramalı

Bir çocuk düşüne kapılıp gitmeli

Hâlâ uçuşur mu havada arıcık kuşları

Bakır kazanlarda kaynar mı

Altın sarısı üzümün kara pekmezi

Ağaç bir kaşık alıp tadına bakmalı

Bağ yolları, şeftali, ceviz ağaçları

Hâlâ duruyor mu

Arı oğul verdi mi bu sene

Acı bir sızı ile geçtim çam kokularından

Çocukluğumun ayak izlerini sürdüm

Yeşil çayırlarda, tozlu yollarda

Bir Osman Sarı şiiri gibi

Koşar sanki üzerinde önden giden atlılar

Ve söylerim sesim yankılanır

Köknar ormanında

‘ne güzel atlar bunlar

bunca yol çiğnediler

çiçek çiğnemediler

önden giden atlılar’

Aştım Başkonuş yaylasını

Vardım Andırına ikindi suları

Ceylanların suya inme vaktiydi

Orda bir güzel adam gördüm

Bir şair, kurşun harfler arasında

Adı Nedimaliydi

Feramuz Aydoğanla oturmuş çay içiyordu

Sohbetin en koyusu demlenmişti

Bilâl Öksüz’ün kitapçı dükkanında

Masanın üzeride İkindiyazıları ışıyordu

Sonra ikisi de göçtü gitti

Şimdi Andırın kaldı öksüz

Bir de Necip vardır

Heybeliada’da dolaşırken yanında İkindi Tayfaları

Yolunu kaybedip burada bulmuştur kendini

Başkonuşu en iyi o anlatır

O, Maraşın Maraşlı olamayan oğludur

Kendine sorsanız Türkiyeliyim

Şehir mi, ne önemi var, der

Oysa Maraş

Hep yolunu gözleyen anasıdır

Ve sen atıf bedir Maraş’ın sessiz oğlu

Özleyince hep ıssız köy yollarını özlersin

Ve vurgunsun çağıldayan sularına

Ne zaman uçarsa havada bir telli turna

Selam götürsün senden dağlarına

İçindeyse kocaman bir yeryüzü durur

Maraş mı dediniz

Bu şehir onda küçücük bir noktadır

-----

YARALI NEHİRLER

Gökten su gibi bir aşk iner

süzülür toprağın koynuna

bir ses çağılar

bir incir çatlar

damarda çağılar kan

toprak çatlar, kaya çatlar

çatlar nar, akar nehir

gelir dayanır kapısına şehrin

İçinden nehir geçen şehirlere

gelir kokusu iğde ağaçlarının

biraz ıhlamur, biraz güldür

içinden aşk geçen şehirlere

masum bir ad verir

duru ve alabildiğine mavi

Bir gün şehir yaralandığında

nehir de yaralanır

kapılır kan sularına kızıl bir gül

ilk kez duyar gibi oluruz adını

ilk kez susadığımızı anlarız

ama susuzluğumuzu kandırmaz

ancak acı verir bize

ancak olur yaraya tuz

Böyle çok şehirler öğrendik

ortasından hep nehirler geçerdi

düşünmezdik neden

ama artık sormuyoruz

şehirlerin ruhunu temizler nehirler

ağıtını yakar, yasını tutar

sonra alır koynuna avutur

asıl sahibine teslim eder

Böyle çok nehirler öğrendik

kederimizle aktılar yanı başımızdan

başımızı yasladık omuzlarına

dicle’nin, fırat’ın, neretva’nın

okşadılar saçlarımızı

sildiler göz yaşlarımızı

Berrak aktıkları nadir zamanlarda

şavkı vurdu sularına

fuzûlî’nin, mevlânâ’nın, ibni arabî’nin

mesnevi gibi çağıladılar

divan gibi coştular

yunus gibi durgun aktılar bazen

şavkı vurdu sularına

bağdat’ın, mostar’ın, sarayova’nın

Biz unutsak da

nehirler asla unutmaz

unutturmaz

durulsa da suları

şavk olsa da bir mesneviye

yaralarımıza merhem

susuzluğumuza çare

nehirler asla unutmaz

Biz de seni unutmayacağız ey şehir

alıp götürse de sırlarını

nöbetini bekleyen bir nehir

unutmayacağız seni de

unutmadığımız gibi kudüs’ü, kurtuba’yı

unutmadığımız gibi bağdat’ı, sarayova’yı

unutmadığımız gibi çanakkale’yi, mostar’ı

unutmayacağız seni de ey şehir

----------------------------------------------------------