ADEM KONAN

Eğitimci.

DOĞUMU: 1964 yılında Maraş’ın Afşin ilçesinde doğdu.

 

ÖĞRENİMİ: Yüksek öğrenimini Gazi Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesinde tamamladı.

EDEBİ HAYATI:   Şiirlerini Töre, Erguvan, Türk Yurdu, Dolunay, Mina ve Uzun Sokak gibi dergilerde yayımladı. Edebi yaşamı  boş değil. Yani hayatını kaderine bırakmış değil. Sürekli okudu ve yazdı, bir arayış içinde bulundu. Şöyle ki:

1. Ulusal bir gazetenin düzenlediği şiir yarışmasında mansiyon,

2. Bbaşka bir gazetenin düzenlediği  şiir yarışmasında ikincilik,

3. Milli Eğitim Bakanlığının düzenlediği yarışmada birincilik,

4. Diyanet Vakfının “Münacat” yarışmasında üçüncülük,

5. Irmağın Yakarışı adlı şiir kitabıyla, Öğretmenler Kitap Yarışması Şiir Dalı’nda birincilik ödüllerini kazandı.

Halen yazı ve denemelerini Türk Edebiyatı Dergisinde yayımlamaktadır.

    ESERLERİ

1.  Irmağın Yakarışı

2.  Türk Şiir Güldestesi. (Doç.Dr.Hüseyin ÖZBAY ile birlikte)

-----------------------------------------------------------------------

iki şiiri 

 1.

uykulu nergis

Uyu...Gölde yüzen nilüfer gibi

Bir kuşun kanadını okşuyor gibi uyu

Sanki rüyalardan gülümser gibi

Bir çiçeği ruhunla kokluyor gibi uyu

Açsın kapısını rüyalar sana

Bakıp gülümsesin dünyalar sana

Ümit var, sevinç var, sevgi var sana

Yüreğinde bir mercan saklıyor gibi uyu

Uykular dağıtsın kederlerini

Sağaltsınlar inciyen yerlerini

Uyuyorken açık tut ellerini

Gökyüzünden bir müjde bekliyor gibi uyu

Uyu... Düşünceler seni yoruyor

Ellerin anlamsız sözle doluyor

Duygular birikip deniz oluyor

Bir kıyıdan denize bakıyor gibi uyu

Çiçek solar bir gün kokusu kalır

Söz uçar geriye duygusu kalır

Gözün ne feri ne uykusu kalır

Şimdi duygular seni çekiyor gibi uyu

Söz hançerdir konuştukça kanatır

Bir damla duygudan bir aşk yaratır

Sanırsın ki biri masal anlatır

Bir adam sana masal okuyor gibi uyu

Ben yazarım ama bilmem kim okur

Gökyüzü kararsın sen hayaller kur

Gökten inci inci dökülsün yağmur

Yağmurlar saçlarını yıkıyor gibi uyu

Fısıltılı bir ses çağırsın seni

Söyle kim okşasın kim sarsın seni

Bir melek öperek uyarsın seni

Bir sevgi ırmağında akıyor gibi uyu

Adem Konan

------

2.

incikar

Tanrım ne çok yürüdümse ben değilim

kıyılar geride kaldı, ben diplerde

bir yer geliyor ki anlamsızlaşıyor bütün çabalar

tırnaklarınla kaz kaz bitmiyor bu sözler de

hiç bir şey görünmüyor

Ne kaldı ki yürünecek sadece bir ayartı

oysa çoktan varmalıydım varılacak olan yere

yaprakları kanatarak fark ettim çok içerdeyim

gördüm hala dönenler var kendi uçurumundan

hayret insan nasıl döner kendi uçurumundan

Öyle bir yüzlem’olurdum ben olsaydım

ya da bütün yakınmalar dinerdi

bir kelime bulsaydım bir kelime

renk değiştiren beyza

gibi akıtarak ruhumu kandillere

Bu da bir başka yanılgı beni herkes ben sanıyor

döküyorlar bana kuşkularını

ve herkesler durduğumla tanıyor

gizlice dönüştüğümün farkına varmıyorlar

bıraktıkları yerde sanıyorlar oysa çoktan ordayım

Daha bir tutunuyorum kendime ve yalnızlığıma

kendi içimde bile ne kadar çok derinlere işlemişler beni

bir yığın söz altındayım bir çok boş bakış içinde

kimseler fark etmiyor adem sanıyorlar beni

sanki kaybolmuşum gibi bakıyorlar

Sahiden de kaybolmuşum

elimde bir inci

Adem Konan

-----------------------------------------------------------------------